Tamirciden Gezgine Elias Franklin her zaman sokak adamı değildi. Bir zamanlar yetenekli bir tamirciydi ve Roosevelt Caddesi’nde küçük bir radyo dükkanı işletiyordu. Dükkan her zaman kablolarla doluydu ve lehim ve toz kokuyordu, ama dürüst bir işti ve Elias bunu seviyordu. Kahkahasıyla her odayı aydınlatabilen Norin adında bir karısı ve ona tapan Peter adında bir oğlu vardı. Sonra Norin ağır bir şekilde hastalandı. Hastane faturaları birikti ve Elias, onu kurtarmak için sahip olduğu her şeyi -sevgili dükkanı ve hatta Norin’in ona hediye ettiği yıldönümü saati de dahil- sattı. Elias vefat ettiğinde, Elias’ın dünyasındaki ışık söndü. Keder, aileyi parçaladı. Henüz 17 yaşında olan Peter, öfkeli ve mesafeli bir insan oldu. Hararetli bir tartışmanın ardından veda etmeden evden ayrıldı. O günden sonra Elias, tamir etmeyi bıraktı. Şehrin sokaklarında, sallantılı bir arabayı iterek, haysiyet ve yabancıların nezaketiyle hayatta kalarak yürümeye başladı. Yıllar geçti ve Elias’ın hayatı bir hayatta kalma rutinine dönüştü. Hangi çöp konteynerlerinde yenilebilir meyveler olduğunu, hangi kiliselerde çorba servis edildiğini ve hangi havalandırma deliklerinin ısı sağladığını biliyordu. Asla yalvarmadı, asla şikayet etmedi. Soğuk bir sabah, Elias her zamanki kestirme yolu olan Westwood Bakkalı’nın arkasına saptığında, yeşil bir çöp konteynerinden gelen hafif, çaresiz bir çığlık duydu. İlk başta bir kedi olduğunu sandı, ama ses çok tizdi. Titreyen elleriyle kapağı kaldırdı ve ince bir havluya zar zor sarılmış, çöp torbalarının arasında iki yeni doğmuş bebek buldu. Biri erkek, hafifçe inliyordu; diğeri kız, göz kapakları titreyerek hareketsiz yatıyordu. Elias sokaklara geri döndü ama değişmişti. Hurdalıklardan aldığı radyoları, ara sokaklarda terk edilmiş bisikletleri yeniden tamir etmeye başladı. Bunları yerel barınaklara bağışladı, kör bir kadının yürütecini tamir etmesine yardım etti ve genç bir çocuğa lambayı nasıl tamir edeceğini öğretti. Her yıl, ikizleri bulduğu gün olan 3 Kasım’da, Westwood Bakkalı’nın arkasındaki arka sokağa döner ve sıcak bir şeyler bırakırdı: bir atkı, bir bebek battaniyesi, bir çift eldiven. Kalbinde, hayatının hâlâ bir amacı olduğunu hatırlatan o ana bir teşekkürdü bu.