İlkbaharın başıydı. Gökyüzü parlıyor, kuşlar yeni uyanan dallarda cıvıldıyordu. Tam her şey yerli yerindeydi ki, evin ön kapısından bir tıkırtı geldi. Önce rüzgâr sandım. Ama sonra, kalbime dokunan o iniltiyi duydum. Kapıyı araladığımda, göz göze geldik: Karnı belirgin şekilde şişmiş, bitkin, bakışlarında panik ve umudu bir arada taşıyan bir köpek. Titreyerek yürüyordu. Sanki kapımı çalarcasına bir inilti daha çıkardı.

Sonbaharın kızılına çalan tüyleri yorgunluktan solgundu. Ama gözlerindeki o yalvarış… O bir çağrıydı. Bir anneydi, doğmak üzere olan hayatlarıyla güven arıyordu.

Yanına yavaşça yaklaştım, sesimi yumuşatıp konuşmaya başladım: “Hey, kızım… Artık güvendesin.” Bu kelimelerle beraber kulakları kıpırdadı, kuyruğu zayıf bir umutla sallandı. Ona alan açtım. Tereddütlü ama kararlı adımlarla verandaya girdi. Yolculuğu boyunca taşıdığı korkunun izleri, üstüne yapışmış gibiydi. Ona battaniyeyle bir köşe hazırladım. İç çekişindeki şükran gözlerimden kaçmadı.

Su ve biraz mama getirdim. Hevesle içti, yorgun bir savaşçının son siperine sığınışı gibiydi. Sessizce izledim onu… Belki doğum çok yakındı. Belki yalnızca bir saat kalmıştı. Ama artık yalnız değildi.

Kapımda bulduğum o yabancı, artık sadece yardıma muhtaç bir köpek değil; birlikte bir mucizeye tanıklık edeceğimiz güçlü bir anneydi.