Gece yarısıydı. Kapıma vuran hafif tıkırtıyla uyandım. İlk başta rüzgâr sandım, ama sonra o sesi duydum: ince bir inilti, çaresizce yükselen bir fısıltı gibi. Kapıyı araladığımda göz göze geldik. Tüyleri yol yol ıslanmış, gövdesi titriyordu. Karnı şişkin… Anne olacaktı. Ve belli ki artık gücünün son noktasındaydı.

63 günlük hamileydi. Gözleriyle konuşuyordu âdeta: “Ne olur, yardım et.” O an içimde bir şey kırıldı. Dış dünyanın tüm gürültüsü sustu, o koca gözlerin içindeki sessiz yalvarışla baş başa kaldım.

Hemen battaniye getirdim. Karnını okşarken hafifçe mırıldandı. Belki de teşekkür ediyordu. Belki de sadece bir sıcaklık arıyordu bu soğuk, ilgisiz dünyada. Ama artık yalnız değildi. Kapımda duran sadece bir köpek değildi; annelik umudu, hayatta kalma mücadelesi ve saf güvenin vücut bulmuş hâliydi. devamı sonraki sayfada g’orselden ilerleyiniz..