Merhaba, ben Murat. 38 yaşında, sıradan bir adamım. En azından dışarıdan bakınca öyle görünüyorum. Ama içimde taşıdığım yükü, o sessiz çığlıkları kimse bilmez. Bir zamanlar her şey ne kadar farklıydı, biliyor musun? Bir yuva kurmuştum, sevdiğim kadınla, hayallerimizle, küçük ama sıcacık bir dünyamız vardı. Şimdi ise o dünya, bir enkaz gibi ruhumun ortasında yatıyor.
Her şey 12 yıl önce başladı. Eşimle, yani o zamanlar hayatımın anlamı olan Aylin’le tanıştığımızda, sanki dünya durmuştu. Onun gülüşü, benim karanlık günlerime güneş gibi doğardı. Evlendik, bir oğlumuz oldu. Adı Can. Can, bizim her şeyimizdi. Onun minik ellerini tutarken, Aylin’le birbirimize bakardık; “Biz bunu başardık,” derdik. Ama hayat, o güzel anları bir anda alıp götürmeyi iyi bilir.
Zamanla bir şeyler değişti. Belki de fark etmedik, belki de görmek istemedik. İş stresi, geçim derdi, yorgunluk… Küçük tartışmalar büyüdü, sessizlikler uzadı. Aylin, bir gün “Artık mutlu değilim,” dedi. O an, sanki kalbime bir bıçak saplandı. Ne diyebilirdim ki? Onu suçlayamazdım, çünkü ben de kendimi kaybetmiştim. Yine de denedim, “Düzelir, her şey yoluna girer,” dedim. Ama o, çoktan kararını vermişti. Devamı sonraki sayfada… Go’rsele d0’kunun…