Dün, şehirde dolaşırken, telefonuma dalmıştım, etrafımdaki hiçbir şeye pek dikkat etmiyordum. Ama sonra kaldırımda garip bir şey gözüme çarptı.

İlk bakışta, atılmış bir paçavraya ya da belki eski bir hortuma benziyordu. Dikkat çekici bir şey değildi… ya da ben öyle sanıyordum.

fazla düşünmeden uzaklaşmak üzereyken içimdeki bir şey durmamı söyledi. Belki de ani bir içgüdü. Yaklaştıkça, gördüğüm şey beni konuşamaz hale getirdi.

Kalbim sıkıştı.

İlk başta sadece bir çöp parçası olduğunu düşündüğüm şeyin çok daha önemli bir şey olduğu ortaya çıktı.

Daha yakından baktığımda onu gördüm – küçük bir çimen yılanı, cansız ve ezilmiş. Bir zamanlar canlı olan bedeni şimdi bükülmüş ve yassılaşmıştı, ürkütücü bir görüntü. Yayalar fark etmeden yürüyordu. Arabalar hızla geçip gidiyordu, sadece birkaç adım ötede ne olduğunu fark etmiyorlardı.

Ama bu görüntüyü aklımdan çıkaramıyordum. O yılan sadece bir şehir kazası değildi; daha derin bir şeyi simgeliyordu. Son haftalarda, yerel halktan garip karşılaşmalar hakkında raporlar geldi: balkonlarda yılanlar, arka bahçelere sızanlar ve hatta havalandırma deliklerinden evlere girenler.

Başlangıçta kaldırımda sadece bir çöp parçası olduğunu düşündüğüm şey, bakış açımı tamamen değiştirdi. Bu karşılaşmalar daha yaygın hale geliyor, en az beklediğimiz yerlerde ortaya çıkıyor. Uzmanlar alarm vermeye başlıyor ve endişeleri rahatsız edici. İklim değişikliği hızlanıyor ve kentleşme doğal alanları ele geçiriyor, yaban hayatı alışılmadık alanlara zorlanıyor. Yeşil alanlar ortadan kalktıkça, hayvanların uyum sağlamaktan veya yok olmaktan başka seçeneği kalmıyor.

Başlangıçta kaldırımda sadece bir çöp parçası olduğunu düşündüğüm şey, bakış açımı tamamen değiştirdi.

Çim yılanı gözlemlerindeki artış sadece bir başlangıç. Tehlikeli olmasalar da, kentsel ortamlarda beklenmedik bir şekilde ortaya çıkmaları, bir zamanlar göz ardı edilen doğanın, yavaş yavaş alanlarımıza tecavüz ettiğinin çarpıcı bir hatırlatıcısı. Ve bazen, kapımızı çalıyor.