Düğünler aileleri bir araya getirmek içindir, parçalamak değil. Benimki mükemmel olmalıydı… ta ki kayınvalidem paranın aşktan daha önemli olduğuna karar verene kadar. Ailemi “parasını ödemedikleri” için evden atmaya çalıştı. Ama karmanın başka planları vardı ve sonuçları unutulmazdı.

Hayatımın en mutlu günü olacaktı ve her kadının hayalini kurduğu an olacaktı; beyaz bir elbiseyle nikah masasına yürüyüp prensimle evlenmek.

Daniel ve ben büyük balo salonunun önünde, parmaklarımız birbirine geçmiş, kristal avizeler ve “para” diye bağıran süslü çiçek aranjmanlarıyla çevrili halde duruyorduk. Ama sonra kayınvalidem Rosie benim masalımı bir kabusa dönüştürmeye karar verdi.

Tören sırasında Rosie’nin yüzünü gördüğümde bir şeylerin ters gittiğini anlamalıydım. Daniel ve ben yeminlerimizi ederken herkes mutluluk gözyaşlarını silerken, o ön sırada kaskatı oturmuş, dudakları ince bir çizgi halindeydi.

Daniel beni öptüğünde ve konuklarımız coşkuyla tezahürat ettiğinde bile, sanki bir panayırda vasat bir performans izliyormuş gibi, sadece ılık bir golf alkışı çıkardı.

Bu bakışı daha önce de görmüştüm. Nişanımızı duyurduğumuzda, “bazı insanların” sadece aile servetiyle ilgilendiğini anlatan 20 dakikalık bir monologa başlamadan hemen önce takındığı ifadeyle aynıydı.

Metalin kristale sürtünerek çıkardığı yumuşak şıngırtı, neşeli akşam yemeği sohbetini bölüyordu. Rosie, şampanya kadehini havaya kaldırmış, kusursuzca boyanmış kırmızı dudakları yırtıcı bir gülümsemeyle kıvrılmış bir şekilde ayakta duruyordu.

“Herkesin dikkatini çekebilseydim,” diye heyecanla söyledi, sesi yapay tatlandırıcı kadar tatlıydı. Oda sessizleşti, tüm gözler tasarımcı çiçekli ipekten yapılmış heybetli vücuduna çevrildi. “Bütün akşam beni rahatsız eden bir şeye değinmek istiyorum.”

Daniel’in eli elimi daha sıkı kavradı. “Anne, ne yapıyorsun?” diye fısıldadı ama annesi onu duymazdan geldi. Devamı sonraki sayfada go’rsele do’kunun…