Birkaç saat sonra, bir polis çavuşu odaya girdi. Yorgun ama odaklanmış görünüyordu, yanında sıkı bir tasmayla tutulan bir Alman Çoban Köpeği vardı. Köpek sakindi ama gözleri keskindi, odadaki her hareketi tarıyordu.
“Adın ne?” diye sordu çavuş.

“Bilmiyorum…” diye cevapladı adam.

“Dün gece neredeydin?”

“Ben… Gerçekten hatırlayamıyorum… Üzgünüm…”
Çavuş defterine bir şeyler karaladı ama aniden köpek tasmayı çekiştirerek yatağa doğru yürüdü. Duraksayıp adamı yakından inceledi. Bir an sonra yatağın yanına oturdu. Sonra, gözlerini yüzünden hiç ayırmadan yanına uzandı. Bob, hadi,” diye ısrar etti çavuş, tasmayı çekiştirerek.

Köpek hareket etmedi. Ne hırladı ne de havladı; sanki onu koruyormuş gibi yabancının yanında durdu. Ya da belki de… bekliyordu. Çavuş tekrar denedi ama köpek olduğu yerde kaldı. Bob’u geride bırakmaktan başka seçeneği olmadığı için iç çekti ve daha sonra geri döneceğine söz verdi.

Doktorlar meraklı bakışlar attılar. Adam, köpeğin kendisine neden bu şekilde tepki verdiğini bilmiyordu.