Cenaze töreni her zamanki gibi yavaş, ağırbaşlı ve sessizdi; sadece boğuk hıçkırıklar ve rahibin sözleriyle bölünüyordu. Salonun ortasında beyaz kumaşla kaplı bir tabut duruyordu. İçinde, trajik bir kazada erken yaşta ölmüş genç bir adam yatıyordu. Yanında, solgun ve mesafeli karısı ve küçük kızları – siyah elbiseli iki yaşında bir kız çocuğu – duruyordu.

Küçük kız sessizce duruyordu, tabutun kenarına tutunmuştu. Kimse ondan pek bir şey beklemiyordu; o yaşta insanlar, çocukların henüz ölümün ne anlama geldiğini anlamadıklarına inanırdı.

Törenin sonunda kız tabutun yanına getirildi. Uzun süre babasına baktı. Önce sessizce, sonra kaşlarını çattı ve aniden umutsuzlukla haykırdı: Sesi o kadar acı doluydu ki, bütün oda donup kaldı. Üstteki resimden diğer sayfaya geçerek devamını okuyunz..