O sabah bahçeme çıktığımda çiğle ıslanmış yaprakların üzerinde yürürken zaman durdu sanki. Hava serindi ama güneşin ışıkları, çiçeklerimin üstünde altın rengi kıvılcımlar gibi parlıyordu. Derin bir nefes aldım—toprağın, çiçeklerin ve taze çimenin kokusu ruhumu sarhoş etti.

İlkbaharda lale ve nergislerin topraktan fışkırışını izlemek, bana hayatın hep yeniden başlayabileceğini hatırlatıyor. Yazın renk cümbüşü, sonbaharın sıcak tonlara bürünmesi, hatta kışın sessiz beyazlığı… Her mevsim bahçemde başka bir hikâye yazıyor.

Toprağı kazarken, bir tohumu özenle yerleştirip sabırla onun büyümesini izlemek… İşte o süreç bana sadece bahçeciliği değil, yaşamı sevmeyi öğretiyor. Her gün küçük bir şey büyüyor; bazen bir filiz, bazen içimdeki dinginlik.

Bahçem, sadece bitkilerle değil, umutla da dolu. Her sabah yeniden başlayan bir mucize gibi. Ve ben, o mucizenin bir parçası olmaktan tarifsiz bir huzur duyuyorum.