“eğitmenim, doğuluyum, dürüstüm” diye hava atıyor. Yemediği halt yok. Bir de annesi yaşında Şükran diye bir bayanı yönetim ediyor. Emin olduğum bir şey var boynuzlarımın ren geyiğini geçtiği. Bu arada beni de, ailemi de dolandırdı. Bu arada ben mi ne yapıyordum, çocuğuma hayatta kalmayı öğretiyordum. Çocuğumun eğitimiyle alakalı bana hiç yardım etmedi, yalnızca kendini mutlu etmeye çalıştı, üzülüyorum, her gün ağlıyorum. 13 seneımın bir saniyesini bile helal etmiyorum. Boşandıktan sonra kayınvalidemi aradım, okul açılana kızıma bakar mısınız diye sordum. Terapiler amacıyla oğlumla hekime gidecektim. Bu sırada kayınpederimin, madem boşanırken bakarım diye aldı, baksın, bakamayacaksa yetimhaneye versin diye bağırdığını duydum. 13 sene süresince insanların bu kadar adi olabileceklerini ön görü etmemiştim, ki boşanırken nafaka bile istemedim. Ben de telefonda, “Söyle ona, her namazın sonrasında can çekişe çekişe ölsün diye dua edeceğim” dedim. İki çocuğumun üstüne yemin ederim, evliliğim süresince hiçbir erkeğe başımı kaldırıp bakmadım. Bunları hak etmedim ben.