Hikâye basit bir yanlış anlaşılma ile başlar. Belki de sınırın birkaç santim ötesine dikilen bir çit ya da gecenin geç saatlerine kadar süren gürültülü bir partidir. Nedeni ne olursa olsun, gerginlik artmaya başladı ve bir fincan kahveyle çözülebilecek bir sorun, kısa sürede günlük bir savaşa dönüştü.

Her iki taraf da diğerini alt etmeye çalıştıkça işler çığırından çıkmaya başladı. Yerel makamlara isimsiz şikâyetler ve ön kapılara bırakılan pasif-agresif notlar sıradanlaştı. Bir zamanlar huzurlu ve sakinliğiyle bilinen mahalle, şimdi dram ve bölünmenin merkeziydi.

Diğerini gölgede bırakmak ve daha uzun süre dayanmak için her iki komşu da taktiklerini giderek daha yaratıcı ve bazen de yıkıcı bir hale getirdi. Yüksek sesli müzikten, ayrıntılı şakalar düzenlemeye, hatta taraf seçmek için diğer komşuların yardımını almaya kadar, bu kavga kendi başına bir hayat kazandı.

Soru şu: Bu çılgınlığa bir son vermenin bir yolu var mı? Bu komşular ortak bir paydada buluşabilirler mi, yoksa verilen zarar onarılamaz mı? Topluluklar işbirliği ve anlayış sayesinde gelişirler, ama egolar araya girdiğinde, yeniden uyum sağlamak zorlu bir mücadele olabilir.