Pusetin içinde bir bebek değil, cilalı ahşaptan küçük bir kutu vardı. Üzerine kazınmış garip sembollerle havaalanı ışığında parlıyordu. Panik yerini şaşkınlığa bıraktı. Kutuyu battaniyeyle örtmeye çalışırken bir memur yaklaştı ve nazikçe geri çekilmesini istedi. Luna, pusetin yanına oturmuş, kuyruğu dik, gözlerini kutuya dikmişti—bulduğu şeyin anlamını anlatmak ister gibiydi.

Kalabalık yavaşça büyüdü, terminal sessizliğe büründü. Memur diz çöküp kutuyu inceledi, telsizine uzanarak destek çağırdı. Kısa sürede olay yeri güvenlik çemberine alındı. Oturduğu sandalyede kadının bakışları kutudan memura kaydı. Titreyen elleriyle çantasına sarıldı.

Zorlukla, “Göründüğü gibi değil,” dedi. Gözleri dolmuştu. “Bu… bu babamın son hediyesi. Geçen ay vefat etti. Mirasıydı. Benden onu korumamı istemişti.”