Bir sabah pencere kenarındaki orkideye baktığında içini burkan o solgunluk yeniden karşısındaydı. Yapraklar donuk, çiçekler durgun, kökler neredeyse kurumuştu. Oysa ne çabalar harcanmıştı, ne umutlarla alınmıştı o çiçek… Tam “belki zamanı dolmuştur” diye düşünürken, duyduğu bir yöntem zihnine kazındı: sadece bir çorba kaşığı bir karışımdan söz ediliyordu.

Hemen harekete geçildi. Bir avuç pişmiş mısır, bir litre suyla buluştu. Karışım oda sıcaklığında bekletildi, ardından süzüldü. Ortaya çıkan bu doğal gübre, öyle sessizce değil, adeta bir merasimle köklere döküldü. Beklenti düşüktü ama umut yüksekti.

Ve sonra… değişim başladı. Önce kökler kendine geldi. Zamanla yapraklar toparlandı, gövdedeki esneklik geri döndü. En sonunda, orkide yeni bir tomurcuk verdi—aylardır görülmeyen bir şeydi bu. Görenler gözlerine inanamadı. O sakin, narin çiçek sanki içindeki yaşamı yeniden keşfetmişti.

Komşular gelip sır sorar oldu, “Gübre mi değiştirdin?”, “Yeni bir toprak mı aldın?” Sadece gülümsendi. Bir çorba kaşığının nelere kadir olabileceğini anlatmak kolay değildi.